ကၽြန္ေတာ္ကိုရင္ေမာင္တစ္ေယာက္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ Blog ေလာကကို ေျခဦးမလွည့္ႏိုင္ခဲ့တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ အခုေတာ့ အလုပ္ေလးလည္း နည္း နည္းပါးတုန္း၊ မမယ္မအတြက္ရည္ရြယ္ျပဳလုပ္ေပးခ့ဲတဲ့ ဒီ Blog ေလးကိုလည္း သံေယာဇဥ္မျပတ္ႏိုင္တာေၾကာင့္ ျပန္လည္အသက္သြင္းဖို႔ အေရာက္လာခဲ့ပါၿပီ။ ခံစားမႈ၊ ကဗ်ာ၊ ရသစာစုမ်ားျဖင့္ ဆက္တိုက္ေရးသားတင္ဆက္ေတာ့မွာ ျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္း လာေရာက္ၾကည့္ရႈအားေပးၾကေသာ မိတ္ေဟာင္းမိတ္သစ္အေပါင္းကို သတင္းေကာင္းပါးလိုက္ရင္း ေအာက္က ကဗ်ာေလးနဲ႔ ဒီလိုဖြင့္လိုက္ခ်င္တယ္ဗ်ာ..
ယံုလိုက္စမ္းပါ...
ငါဟာ...
မင္းအတြက္
ႏွင္းစက္ေတြက်ေနတဲ့ ဒီလိုေဆာင္းညခ်မ္းမွာေတာင္
မေအးျမႏိုင္ေလာက္ေအာင္
ပူေလာင္ျပင္းျပ
သတိရေနခဲ့တယ္ဆိုတာ....
("အာ့ဂ်ဳ႕ရွိ" လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေခၚတတ္တဲ့) မမယ္မေရ...
ေဟာဒီ ေန႔ရက္ေတြသာ
ေသာက္လက္စ စီးကရက္တစ္လိပ္ျဖစ္မယ္ဆိုလည္း အေကာင္းသားေပါ့...
ဒါဆို
ခ်က္ခ်င္းေျခမြလႊတ္ခ်လိုက္မွာပါ...
အခုေတာ့...
အခ်စ္ဆိုတဲ့စကားလံုး
စာလံုးေပါင္းတတ္ရံုရွိေသး
(ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္က)
ဟိုး... အေ၀းမွာ ေရာက္ေနခဲ့...
ရက္စက္ဆိုး၀ါး
မရိုးသားတဲ့ ကံၾကမၼာကိုပဲ
အျပစ္ေတြပံုခ်ေနဆဲမွာ
ငါ့အိပ္မက္ေတြ ေမွာင္မိုက္
ေၾကကြဲမႈေတြ မီးေလာင္ၿမိဳက္
မမယ္မေရ....
(မင္းကိုခ်စ္တဲ့ ခ်စ္စိတ္ေတြေၾကာင့္)
ငါ.... ရူးေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕..... ။
No comments:
Post a Comment