ကြၽန္ေတာ္က လူတစ္မ်ိဳး။
ခ်စ္သူခင္သူဆီကလာတဲ့ စာမ်ိဳးဆိုရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ၿပီးစလြယ္မဖတ္တတ္။
က်က်နနခံစားၿပီးမွ ဖတ္တတ္သည္။ အခ်ိန္မေပးႏိုင္ရင္ မဖတ္။
သူေတာင္ အခ်ိန္ေပးၿပီး ကိုယ့္ဆီကို တကူးတက စာေရးေသးတာပဲ။
ကိုယ္က သူ႔လိုေတာင္ လက္ေညာင္းခံၿပီး စာေရးရတာမ်ိဳးမဟုတ္။
မ်က္လံုးနဲ႔ (တိတိပပေျပာရရင္ ရင္ဘတ္နဲ႔) ဖတ္တာေလာက္ေတာ့ အခ်ိန္ေပးသင့္သည္။ ခံစားနားလည္ေပးသင့္သည္။
ဒါမွလည္း မွ်မွ်တတ ျဖစ္ေတာ့မယ္ေပါ့။
တစ္ေန႔ ေက်ာင္းကအျပန္ စာတိုက္၀င္ၾကည့္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္စာ ပါလာသည္။
တစ္ေန႔ ေက်ာင္းကအျပန္ စာတိုက္၀င္ၾကည့္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္စာ ပါလာသည္။
ေပ်ာ္လိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ ခ်က္ျခင္းေဖါက္ဖတ္ခ်င္စိတ္ကို ၿမိဳသိပ္ကာ
စာကို တယုတယ အိတ္ထဲထည့္ၿပီး ျပန္လာခဲ့သည္။
အခန္းေရာက္လို႔ အ၀တ္အစားလဲ၊ တိုလီထြာလီေလးေတြလုပ္ၿပီး၊
စိတ္ရွင္းသြားေတာ့မွ စာကို ေအးေအးေဆးေဆး ေဖါက္ဖတ္ျဖစ္သည္။
ေရးသည့္သူက ခံစားခ်က္ပါပါ ေရးလိုက္သည့္အတြက္လားေတာ့မသိ၊
စာအိတ္ေဖါက္ေနရင္းႏွင့္ပင္ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္လာသည္။
(ကြၽန္ေတာ္ ေကာ္ဖီမႀကိဳက္တတ္ပါ။)
စာထဲကအေၾကာင္းအရာေလးေတြကို ဖတ္ရင္းနဲ႔
ရင္ထဲမွာ ယားက်ိက်ိျဖစ္လာတယ္။
စာဖတ္သူကို ယားက်ိက်ိေတာင္ ခံစားေစတယ္ဆိုေတာ့
ေတာ္ေတာ့္ကို ဆြဲေဆာင္မႈေကာင္းတဲ့ စာေလးေပါ့။
သူ႔စာထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ နစ္ေမ်ာသြားသည္မသိ၊ ေနာက္ေတာ့ လက္ေတြပါ ယားလာတာ။ တစ္ကိုယ္လံုးကို ယားလာေတာ့တာပါပဲ။
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္လို႔ ေရေျပးခ်ိဳးလိုက္ရေတာ့တယ္။
စာထဲက တစ္ေယာက္ေသာသူရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြအေပၚ
အဲေလာက္ထိ နင့္နင့္သည္းသည္း ခံစားနားလည္ေပးမိတာ ကြၽန္ေတာ္မလြန္ပါဘူးေနာ္။
ေရခ်ိဳးၿပီး၊ စာေလးကို ေသခ်ာဖတ္ၾကည့္ေတာ့မွ
ေရခ်ိဳးၿပီး၊ စာေလးကို ေသခ်ာဖတ္ၾကည့္ေတာ့မွ
ေအာက္ဆံုးက မွတ္ခ်က္ကို သတိထားမိသြားသည္။
"ေခြးလ်ားသီးမႈန္႔ပါသည္" တဲ့ေလ။
ဖတ္ဘူးေသာ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ကို ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေဖၚျပပါသည္။
No comments:
Post a Comment