ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာ
သတင္းတစ္ပုဒ္ကို စိတ္၀င္တစားဖတ္ခ်င္ေဇာေၾကာင့္
ေမွာင္နဲ႔မည္းမည္းမွာ
ေကာ္ဖီမစ္ထုပ္ႏွင့္ ပုန္းရည္ႀကီး(အေျခာက္မႈန္႔) ထုပ္တို႔
အတူတဲြထားမိေသာ ကံဆိုးတဲ့တစ္ေန႔မွာေတာ့
ေဖ်ာ္လိုက္မိတာက ပုန္းရည္ႀကီးမႈန္႔ထုပ္ျဖစ္လို႔ေနတာကို
ႏွစ္ငံုေလာက္ေသာက္ၿပီးမွ သိလိုက္ရသည္။
ပါးစပ္ထဲမွာ ဖန္႔သလိုလို၊ ဆိမ့္သလိုလိုနဲ႔
ထူးျခားေသာ အရသာကို ခံစားရင္း
မထူးပါဘူးဆိုၿပီး အကုန္ေသာက္ပစ္လုိက္မိသည္။
ကဲ . . မွတ္ၿပီလား လို႔လည္း ေရရြတ္လိုက္ေသးသည္။
အဲသလို . . . စိတ္နဲ႔ကိုယ္နဲ႔ မကပ္ဘဲ
အလြဲလြဲ အေခ်ာ္ေခ်ာ္ လုပ္မိတဲ့ တစ္ေန႔မွာေတာ့
ကြၽန္ေတာ့္ထံ မမယ္မဆီက စာႏွစ္ေစာင္ေရာက္လာတယ္ …
စာႏွစ္ေစာင္လံုးက အထူႀကီးေတြဆိုေတာ့
အလြမ္းေျပ အမ်ားႀကီးဖတ္ရေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ေပ်ာ္ေနတာေပါ့။
တစ္ေစာင္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ ေမြးေန႔အတြက္ ေမြးေန႔ကဒ္နဲ႔ စာပါ။
ေနာက္တစ္ေစာင္ကေတာ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ မဂၤလာေဆာင္ဖိတ္စာ၊
အမွတ္တရ ၾကည့္လို႔ရေအာင္ဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ဆီကို ပို႔ေပးလိုက္တာပါ။
အဲဒီ ဖိတ္စာကိုၾကည့္ရင္း မဂၤလာဧည့္ခံပြဲမွာ ၿပံဳးေပ်ာ္ၾကည္ႏူးေနတဲ့
ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္အျဖစ္ကို ထင္းထင္းပပ ျမင္ေယာင္လာပါတယ္။
တဆက္တည္းဆိုတာလို ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လံုးထဲမွာ
မမယ္မ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ မဂၤလာေဆာင္ဖိတ္စာလို႔ မျမင္ဘဲ
ကြၽန္ေတာ္ ကိုရင္ေမာင္နဲ႔ မမယ္မ တို႔ရဲ႕ မဂၤလာဧည့္ခံပြဲဖိတ္စာအျဖစ္
ျမင္ေယာင္လာပါေတာ့တယ္။
မ်က္လံုးအိမ္မွာ မ်က္ရည္ၾကည္ေတြ ေ၀့သီလာတဲ့အထိ
ရင္ထဲမွာလည္း ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူးနဲ႔
(ေတာင္ၿပံဳးပြဲသြားတဲ့ မႏ ၱေလးရထား စီးရသလို)
တၿငိမ့္ၿငိမ့္ တသိမ့္သိမ့္ ခံစားရပါတယ္။
ေကာ္ဖီေသာက္ေလ့ေသာက္ထ သိပ္မရွိတဲ့ ကြၽန္ေတာ္
ရင္ေတြေတာင္ ခုန္လာမိတဲ့အထိေပါ့။
က့ံေကာ္ပြင့္ဖတ္ေတြနဲ႔ စီထားတဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္အနမ္းကို
ပု၀ါတထည္ရက္ျပီး မနက္အိပ္ယာထတိုင္း
ဓါတ္ပံုထဲက ႏုဖပ္ဥအက္ေနတဲ့ မမယ္မ မ်က္ႏွာေလးကို
ဖြဖြေလး သုတ္ေပးေနမိတာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္မို႔
ကြၽန္ေတာ့္ ႏွာေခါင္းေတာင္ အနည္းငယ္ ခြၽန္ထြက္လာသလိုလို။
အေနေ၀းေပမယ့္ စိတ္ခ်င္းနီးေနေပးတဲ့ မမယ္မ ကုိ
အျမတ္တႏိုး တန္ဖိုးထား ခ်စ္မိသည္။
ခ်မ္းေအးတဲ့အခ်ိန္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္နဲ႔မကြာ ေနေပးတဲ့အတြက္လည္း
အထူး ေက်းဇူးတင္မိသည္။
ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ သူမ မရွိလွ်င္
ေမွာင္မိုက္ေသာညမွာ မီးအိမ္မပါဘဲ ဖါးရိုက္ထြက္မိသူလို
ဖါးမရတဲ့အျပင္ လမ္းပါေပ်ာက္မွာ ေသခ်ာေနပါေတာ့သည္။
No comments:
Post a Comment